Spis treści
Kiedy dodajemy końcówkę -ing do czasownika?
Dodajemy końcówkę -ing do czasownika, by przekształcić go w formę:
- gerund, czyli rzeczownik odczasownikowy,
- imiesłów czasu teraźniejszego (present participle),
- przymiotnik.
Zatem, ta krótka końcówka ma zaskakująco szerokie zastosowanie. Warto jednak pamiętać, że sama obecność -ing w słowie nie zawsze sygnalizuje czas Present Continuous. Oznacza to, że choć rozpoznajemy ją w tym czasie, jej występowanie nie jest z nim jednoznacznie związane.
Jakie zasady obowiązują przy dodawaniu końcówki -ing?
Dodawanie końcówki „-ing” do angielskich czasowników rządzi się kilkoma prostymi regułami. W większości przypadków po prostu dodajemy „-ing” na końcu słowa, tak jak w przypadku „read„, które przekształca się w „reading„. Istnieją jednak pewne wyjątki, o których warto pamiętać:
- gdy czasownik kończy się na „-y„, przy dodawaniu „-ing” nie zachodzą żadne zmiany – przykładem jest słowo „play„, które zmienia się w „playing„,
- czasowniki zakończone na „-e” – tu zazwyczaj pomijamy „-e” przed dodaniem „-ing„, na przykład „write” zamienia się w „writing„. Wyjątkiem są jednak słowa kończące się na „-ee„, „-oe” lub „-ye„, w których „-e” pozostaje – „see” staje się „seeing„,
- czasowniki zakończone na „-ie” wymagają drobnej zmiany – zmieniamy „-ie” na „-y„, a następnie dodajemy „-ing„, więc „die” przekształca się w „dying„,
- krótkie czasowniki – jeśli czasownik jest jednosylabowy i zbudowany według schematu spółgłoska-samogłoska-spółgłoska, podwajamy ostatnią spółgłoskę. To dlatego „run” zmienia się w „running„,
- dłuższe czasowniki – jeśli mają więcej niż jedną sylabę, a akcent pada na ostatnią, również podwajamy ostatnią spółgłoskę. „Begin” staje się „beginning„. Natomiast, jeśli akcent nie pada na ostatnią sylabę, podwajanie nie jest konieczne, jak w przypadku „offer„, które przyjmuje formę „offering„.
Jakie inne formy z końcówką -ing istnieją?
Jak już wspomnieliśmy, końcówka „-ing” to prawdziwy kameleon gramatyczny. Nie ogranicza się wyłącznie do funkcji gerundiów czy imiesłowów, bowiem z powodzeniem odnajdujemy ją także w przymiotnikach. Weźmy na przykład słowo „interesting” – tłumaczone jako „interesujący„. Pokazuje to, że samo występowanie „-ing” nie jest jednoznaczne ze wskazaniem na czas Present Continuous. W rzeczywistości, odgrywa znacznie bardziej zróżnicowaną rolę w języku.
Kiedy stosujemy gerund?
Gerundium, czyli rzeczownik odczasownikowy, to fascynujący element gramatyki. Chociaż pochodzi on od czasownika, to w zdaniu funkcjonuje niczym zwykły rzeczownik. W jakich sytuacjach najczęściej go spotykamy? Sprawdźmy!
- Przede wszystkim, gerundium może pełnić funkcję podmiotu. Świetnym przykładem jest zdanie: „Pływanie jest moim ulubionym sportem” (ang. „Swimming is my favorite sport”).
- Co więcej, bardzo często natkniemy się na rzeczownik odczasownikowy po przyimkach takich jak: in, on, at, for czy of. Powiemy na przykład: „Jestem dobry w gotowaniu” („I’m good at cooking”) albo „Dziękuję za pomoc” („Thank you for helping me”).
- Ponadto, gerundium występuje w rozmaitych wyrażeniach przyimkowych, takich jak „in spite of” (pomimo), „instead of” (zamiast) czy „because of” (z powodu), ale też w wyrażeniu „look forward to” (czekać z niecierpliwością na). Ilustruje to zdanie: „Poszedłem do kina zamiast się uczyć” („I went to the cinema instead of studying”).
- Nie zapominajmy również o czasownikach frazowych (phrasal verbs). Po takich wyrażeniach jak „give up” (poddawać się), „put off” (odkładać) czy wspomniane wcześniej „look forward to” (czekać z niecierpliwością na) zawsze stosujemy formę gerundium. Na przykład: „Rzuciłem palenie” – „I gave up smoking”.
- I na koniec, warto pamiętać, że gerundium pojawia się również w konstrukcjach zakazujących. Słynne „Zakaz palenia” to nic innego jak „No smoking”, a „Zakaz parkowania” to po prostu „No parking”.
Podsumowując, mimo identycznej końcówki „-ing” jak w czasie Present Continuous, gerundium to rzeczownik, a nie czasownik! Dlatego istotne jest, aby umieć odróżnić te dwie formy.
Jakie czasowniki wymagają gerund?
W języku angielskim istnieje sporo czasowników, które łączą się z formą gerund. Gerund, z końcówką „-ing”, jest gramatyczną koniecznością po słowach jak *enjoy* (czerpać przyjemność), *finish* (kończyć), *suggest* (sugerować) i *avoid* (unikać). Przykładowo:
- enjoy going (lubię chodzić),
- finish studying (kończę naukę),
- suggest going (sugeruję pójście),
- avoid going (unikam chodzenia).
Poza wymienionymi, istnieje wiele innych czasowników, które wymagają użycia gerund po sobie, m.in.:
- admit (przyznawać się),
- appreciate (doceniać),
- consider (rozważać),
- deny (zaprzeczać),
- detest (nie cierpieć),
- dislike (nie lubić),
- imagine (wyobrażać sobie),
- involve (angażować),
- keep (kontynuować),
- mind (mieć coś przeciwko),
- miss (tęsknić),
- postpone (odkładać),
- practice (ćwiczyć),
- quit (rzucać),
- resent (czuć urazę),
- risk (ryzykować),
- understand (rozumieć).
Znajomość tej reguły pozwoli Ci konstruować poprawne i naturalne zdania w języku angielskim. Dzięki temu unikniesz niepotrzebnych błędów i Twoja komunikacja będzie bardziej efektywna.
Jak czasowniki like, love, hate używają gerund?
Czasowniki wyrażające emocje, takie jak „lubić”, „kochać” czy „nienawidzić”, często towarzyszą czasownikom w formie gerund, czyli z końcówką -ing. To sprytny sposób, by opowiedzieć o naszych upodobaniach, o tym, co nas cieszy, a co drażni. W języku angielskim użycie gerund po tych konkretnych czasownikach jest niezwykle powszechne. Spójrzmy na kilka przykładów:
- „I like reading books” – mówimy tak, gdy zwyczajnie lubimy czytać książki,
- zdanie „She loves dancing in the rain” opisuje kogoś, kto wręcz uwielbia, kiedy krople deszczu towarzyszą mu w tańcu,
- z kolei „He hates waking up early” to krótka charakterystyka osoby, która nie znosi porannego wstawania.
W tych przypadkach gerund działa jak dopełnienie, precyzując, jaka czynność wywołuje daną emocję. Warto wiedzieć, że choć „lubić”, „kochać” i „nienawidzić” mogą łączyć się z bezokolicznikiem (konstrukcja „to” + czasownik), gerund zwykle silniej podkreśla nasz ogólny stosunek do danej czynności. Dlatego jest on częstszym i bardziej naturalnym wyborem, kiedy chcemy wyrazić nasze preferencje.
Jak zmienia się znaczenie zdania w zależności od użytego gerund lub bezokolicznika?
Zastosowanie formy z końcówką „-ing” (gerundium) lub bezokolicznika z „to” po pewnych czasownikach wprowadza subtelne, ale znaczące różnice w interpretacji zdania. Dzieje się tak, ponieważ obie konstrukcje niosą ze sobą odmienne konotacje, a wpływ na znaczenie w dużej mierze zależy od konkretnego czasownika, który je poprzedza. Rozważmy następujące przykłady, by zilustrować te niuanse:
- „I remembered to buy milk” – sugeruje, że pamiętałem o zadaniu, o obowiązku kupienia mleka, który czekał na realizację,
- natomiast „I remembered buying milk” – odnosi się do wspomnienia samego faktu zakupu, do przywołania z pamięci wykonanej już czynności.
Kolejne przykłady jeszcze bardziej uwypuklają te różnice:
- Krzykliwe „Stop smoking!” to bezpośredni zakaz palenia, proste i stanowcze polecenie,
- z kolei „Stop to smoke” opisuje sytuację, w której ktoś przerywa inną czynność, aby oddać się przyjemności palenia tytoniu.
Konkludując, wybór między gerundium a bezokolicznikiem ma istotny wpływ na znaczenie, wynikający z rozróżnienia, czy mówimy o powinności (realizacja zadania!) czy o wspomnieniu (powrót do przeszłości!). Decydując się na odpowiednią formę, możemy precyzyjnie oddać nasze intencje i zapobiec ewentualnym nieporozumieniom, co w efekcie uczyni naszą komunikację bardziej efektywną i zrozumiałą.
Kiedy używamy bezokolicznika z „to”?
W języku angielskim, konstrukcja z „to” + bezokolicznik to bardzo przydatne narzędzie, które pozwala nam precyzyjnie wyrażać różne aspekty języka. Wykorzystujemy ją, aby wskazać cel działania, zamiary, konsekwencje, a także połączyć ją z konkretnymi czasownikami, rzeczownikami i przymiotnikami.
Przede wszystkim, znajdziemy ją po czasownikach, które oddają nasze pragnienia, zamiary, oczekiwania lub podjęte decyzje. Mówimy tu o takich słowach jak:
- want (chcieć),
- agree (zgadzać się),
- hope (mieć nadzieję),
- need (potrzebować),
- decide (decydować),
- plan (planować).
Dla przykładu: „I want to learn English” (Chcę się uczyć angielskiego) lub „They decided to go to the beach” (Oni zdecydowali się pójść na plażę).
Kolejnym zastosowaniem jest wyrażanie celu. Kiedy chcemy odpowiedzieć na pytanie „dlaczego?”, bezokolicznik z „to” staje się niezastąpiony. Na przykład: „I went to the store to buy milk” (Poszedłem do sklepu, żeby kupić mleko). Możemy to samo wyrazić bardziej formalnie, używając zwrotów „in order to” lub „so as to”, np. „I went to the store in order to buy milk.”
„To” + bezokolicznik pojawia się również po przymiotnikach, szczególnie tych, które opisują nasze uczucia, wyrażają opinie lub wskazują na trudności. Powiemy więc: „It is important to be kind” (Ważne jest, aby być miłym) albo „It’s difficult to learn a new language” (Trudno jest nauczyć się nowego języka).
Nie można zapomnieć o konstrukcjach ze słowami „too” (zbyt) i „enough” (wystarczająco). Przykładowo: „It’s too late to apologize” (Jest za późno, żeby przepraszać) oraz „He is old enough to drive” (On jest wystarczająco stary, żeby prowadzić samochód).
Konstrukcja ta występuje także po rzeczownikach, często w celu ich doprecyzowania. Spójrzmy na przykłady: „It was a mistake to trust him” (To był błąd, że mu zaufałem) oraz „He had the opportunity to travel the world” (On miał możliwość podróżować po świecie).
Choć rzadziej, bezokolicznik z „to” może pełnić funkcję podmiotu w zdaniu, choć częściej w tej roli spotkamy gerund (rzeczownik odczasownikowy). Przykład: „To err is human” (Błądzić jest rzeczą ludzką). Znacznie częściej usłyszymy jednak wersję: „Erring is human.”
Na koniec, w stronie biernej, po niektórych czasownikach zgłaszania (tzw. reporting verbs) również stosujemy tę konstrukcję. Na przykład: „He was said to be a good doctor” (Mówiono, że był dobrym lekarzem).
Zrozumienie tych zasad ułatwi Ci budowanie poprawnych i naturalnie brzmiących zdań w języku angielskim, a co za tym idzie – pozwoli uniknąć wielu językowych pułapek.
Jakie czasowniki wymagają bezokolicznika?
Znasz angielski? Świetnie! Warto jednak pamiętać, że niektóre czasowniki wymagają po sobie użycia bezokolicznika z „to”. Do tej grupy należą popularne słowa, takie jak:
- „decide” (decydować),
- „want” (chcieć),
- „agree” (zgadzać się),
- „hope” (mieć nadzieję),
- „need” (potrzebować),
- „offer” (oferować),
- „plan” (planować).
Poprawne stosowanie tych konstrukcji jest kluczowe dla płynności i poprawności językowej. Spójrz na kilka przykładów, które z pewnością pomogą Ci to zapamiętać:
- „I decided to move out of the city” – czyli po prostu: zdecydowałem się wyprowadzić z miasta,
- „Do you want to improve your level?” – proste pytanie: „Czy chcesz poprawić swój poziom?”,
- „Dan offered to take me home” – Dan zaproponował podwózkę do domu.
Opanowanie tej listy czasowników to fundament, który pozwoli Ci uniknąć wielu błędów i swobodniej posługiwać się językiem angielskim. Pamiętaj więc o tym „to”!
Kiedy używamy czasu Present Continuous?
Czas Present Continuous, znany również jako teraźniejszy ciągły, wykorzystujemy, by mówić o czynnościach, które dzieją się właśnie teraz. Istotne jest, że akcja wciąż trwa i jeszcze się nie zakończyła. Więc, gdy ktoś zapyta „Co robisz?”, odpowiedź w tym czasie jest jak najbardziej na miejscu. Oprócz tego, używamy go do opisywania sytuacji tymczasowych. Przykładowo, zdanie „Pracuję teraz nad ważnym projektem” sugeruje, że to zadanie ma określony termin zakończenia. Co więcej, Present Continuous świetnie sprawdza się do planowania najbliższej przyszłości. Możesz powiedzieć: „W piątek idę do kina”. A co z irytacją? Tak, ten czas potrafi ją wyrazić! Kiedy ktoś nagminnie robi coś, co nas drażni, możemy powiedzieć: „On się ciągle spóźnia!”.
Budowa tego czasu jest całkiem prosta: potrzebujemy czasownika „to be” w odpowiedniej formie (am, is, are) oraz czasownika z końcówką „-ing”. Na przykład:
- „I am reading” – właśnie czytam,
- „She is talking” – ona w tej chwili rozmawia,
- „We are learning” – my się uczymy.
Trzeba jednak pamiętać, że nie wszystkie czasowniki dobrze współgrają z Present Continuous. Mówimy tu o czasownikach statycznych, które opisują stany i uczucia. Zamiast używać ich w formie ciągłej, lepiej sprawdzi się czas Present Simple. Na przykład, „kocham” (love), „wiem” (know) czy „rozumiem” (understand) brzmią bardziej naturalnie w czasie teraźniejszym prostym. Present Continuous koncentruje się na akcji, która aktualnie się dzieje, a nie na trwałym stanie.
Jakie są wyjątki w użyciu gerund i bezokolicznika?
Wyjątki w stosowaniu gerundium i bezokolicznika pojawiają się, gdy dany czasownik może łączyć się z obiema formami, co jednak wpływa na znaczenie zdania. Przykładem są tutaj czasowniki takie jak „remember”, „try” i „stop”.
- „Remember to do sth” oznacza pamiętanie o obowiązku, czyli pamiętanie, że coś trzeba zrobić.
- Z kolei „remember doing sth” to wspominanie wykonanej czynności, inaczej mówiąc, pamiętanie, że się coś zrobiło.
Podobnie jest z czasownikiem „try”.
- „Try to do sth” to próba podjęcia jakiegoś wysiłku, staranie się coś zrobić.
- Natomiast „try doing sth” sugeruje eksperymentowanie, spróbowanie czegoś dla sprawdzenia efektu.
„Stop to do sth” oznacza zatrzymanie się w celu wykonania innej czynności, niejako przerwanie jednego działania, by przejść do kolejnego. W przeciwieństwie do tego, „stop doing sth” to po prostu zaprzestanie wykonywania jakiejś czynności. Nie zapominajmy również o czasownikach modalnych (can, should, must), po których zawsze występuje bezokolicznik bez „to”. Częstym błędem jest również nieprawidłowe użycie czasów, często wynikające z dosłownego tłumaczenia z języka polskiego. Dlatego warto uczyć się całymi frazami i przyswajać poprawne konstrukcje językowe w sposób naturalny.